Een diepe buiging voor de meester. Na 51 jaar in dienst van Moonen en Caspar de Haan gaat Gerry Hendriks met pensioen. We gaan ‘m missen! Tijd voor een gesprek met de goedlachse schilder, van wie we overigens nog veel kunnen leren.

Om bij het begin te beginnen: “Mijn eerste karwei, dat weet ik zeker nog wel. Schilderen bij de Kinderbescherming in Den Bosch”, blikt Gerry terug op de allereerste dag in 1968. “Ik begon er als manneke van 15, nummer 24 in het bedrijf Moonen. In het begon nog met het fietske van Empel en dan naar het station in Rosmalen. Daarna mocht ik aan de slag bij de lts in Den Bosch, waar ik ook op school zat. Ik heb de school van binnen en buiten geschilderd en had dan meteen stripke voor bij de leraar.”

Leren en werken, zo begon zijn carrière. “Ik had een goede leermeester. Ik kende ‘m al van het voetbal en we noemden hem de Bierkoning. Als we ergens aan het werk waren, bij de kermis bijvoorbeeld, dan kon er om tien uur in de ochtend al een in.”

En zo komen de vele mooie herinneringen naar boven. “Ik was het kleine manneke. Gingen we doerakjes, motorbootjes voor de pleziervaart, schilderen, dan moest ik altijd onderin. Helemaal met rood haar kwam ik er dan weer uit.”

Streken

Was vroeger alles beter? Als we Gerry mogen geloven, was er vroeger in ieder geval wel meer ruimte voor grappen. “Op een dag maakten we een dubbele bodem in een kitdoosje van een collega en stopten er poep in. Hij kwam naar ons toe met dat doosje onder zijn arm. ‘Ieder huis stinkt vandaag naar de poep’. Ja, we hadden zo onze streken en er werd veel geouwehoerd, maar we werkten wel hard en waren heel loyaal.”

In een halve eeuw werken verandert er veel. Het bedrijf verandert, de collega’s veranderen, het werk zelf verandert, maar sommige dingen blijven altijd hetzelfde. Zo heeft Gerry al 15 jaar dezelfde trap in de wagen en in zijn broekzak zit altijd dat ene mesje. “Ik kan niet zonder.”

“De omschakeling naar watergedragen verf, dat had wel wat voeten in aarde. En natuurlijk de overgang naar Caspar de Haan, waar de dingen soms net wat anders gaan. Vroeger kreeg ik meer vrijheid om alles zelf te organiseren. Nu wordt veel van bovenaf geregeld. Dat wringt soms. Dan trek ik wel mijn mond open, recht voor z’n raap. Er wordt wel geluisterd dan. Ze weten dat ook van mij.”

De meester

Gerry ontwikkelde zich steeds meer als leermeester en velen leerden van hem het vak of deden examen onder hem. Zijn dossier puilt uit van de diploma’s en verder was hij vertrouwensman en vice-voorzitter van de ondernemingsraad. Belangrijkste boodschap van de meester: “Zorg eerst dat je omgeving schoon, veilig en geordend is, ga dan pas schilderen. En pak dan eerst het vervelende werk aan. Als ik ga behangen, dan doe ik eerste de kleine, lastige stukjes en dan pas plak ik de grote banen.”

De fiets is lang geleden al vervangen door een werkbus. Als je Gerry’s laatste bus ziet, valt één ding op. Ofja, eigenlijk valt er juist niks op. Dat ‘schoon en geordend’ zie je in alles, alsof de bus nieuw is. Op iedere pot verf zit een sticker. “Dan weet ik precies welke verf ik voor welke locatie nodig heb.”

‘Ge maakt het mooier’

Gerry kijkt nu terecht heel trots terug op alles wat hij allemaal gedaan heeft. “Ge maakt het toch mooier. Natuurlijk, het was af en toe zwaar werk. Ik deed het met liefde. Nu is het mooi geweest.”

We gaan Gerry echter zeker niet vergeten. Een van onze vergaderkamers in het hoofdkantoor zal zijn naam gaan dragen. Er komt een Gerry Hendriks Zaal.

Overigens, we probeerden eens uit te rekenen hoeveel liter verf er doorheen is gegaan in al die jaren. Dat is onmogelijk om te achterhalen… En hoeveel kwasten zijn er doorheen gegaan? Eén, denken we. Dezelfde kwast die hij iedere dag weer schoonmaakt.